پیشینه کاربرد القاب شاه و شاهزاده و سلطان برای امام زادگان

مردم ایران بخاطر ارادتی که به ساحت مقدس ائمه معصومین و امام زادگان داشته و دارند همیشه برای متجلی کردن عظمت و منزلت آنها، القابی مثل شاه و شاهزاده و سلطان استفاده می کردند (مثل شازده حسین، شازده قاسم، شاه قیس، شاه علی، شازده ابراهیم، شاه رضا، شازده نبی، شاه قطب الدین، سلطان ابراهیم و.)، مخصوصاً امام زادگانی که در جوانی به طرز فجیع و دلخراشی به شهادت می رسیدند را با پیشوند شاهزاده تکریم میکردند همانگونه که هنوز برای حضرت علی اکبر (ع) و حضرت قاسم ابن الحسن (ع) عبارت شاهزاده علی اکبر و شاهزاده قاسم بکار می برند.  امامزاده قاسم زرقان نیز که از قرنهای گذشته به عنوان شازده قاسم شناخته شده و مورد تکریم و تعظیم مردم و شیعیان قرار گرفته طی روایات شفاهی و رؤیاهای صادقه‌ای که بارها در مورد او دیده اند در سنین جوانی در همین نقطه به طرز فجیعی به شهادت رسیده و  دفن شده است.

مردم زرقان و حومه، شاهزاده قاسم را از منسوبین به امام کاظم حضرت موسی ابن جعفر (علیه السلام) می دانند که  همراه حضرت احمد ابن موسی (شاهچراغ) وارد ایران شدند و پس از به شهادت رسیدن حضرت احمد ابن موسی (ع) و بسیاری از کاروان آن حضرت، عده ای نیز به اطراف و اکناف فارس متواری شدند که برخی از آن عزیزان دوباره به چنگ مأمورین حکوت غاصب عباسی افتادند و به شهادت رسیدند از جمله شاهزاده قاسم که در ابتدای کوه زرقان به شهادت رسیده و در همانجا مدفون گردیده و قرنها مرقد او بصورت سنگ چین و یک ضریح کوچک فی به عنوان یک نشانه باقی بود تا حدود نیم قرن پیش که توسط عده ای از عاشقان و جوانان و خَیّرین زرقانی و کمکهای زُوار مرقدی به جای مرقد  سنگچین ساخته شد و در دهه اخیر ساختمان هشت ضلعی موجود با گنبد و گلدسته و ضریح برای آن حضرت ساخته شده است.